Jeśli pisałam jaki czas temu ( mówiąc o warszawskiej ambasadzie) jako o miejscu Herbertowskiego „pojedynczego zbawienia” ( rodem z „u wrót doliny”) to myliłam się. Szkaradnie się miliłam.
Dopiero tu na Upper Brook Street nieopodal radosnego i gwarnego Hyde Parku. W zamożnej do bólu dzielnicy ambasad, pod amerykańskim gmachem rozgrywają się dantejskie sceny.
Atmosfera jest tak gęsta, że można by ja kroić nożem. Czuć tu niemal namacalnie, apokaliptyczny lęk, atmosferę życiowego zakrętu, którym obarczona jest każda z tych ludzkich istot, która stoi w tym kilkuset metrowym sznurze, udając koralik, w tej koli, z niepasujących do siebie różnokolorowych elementów, które maja tylko – jeden mianownik wspólny.
Tu nawet powietrze zdaje się mieć inny smak, wydychane oszczędnie na pół wdechu, sparaliżowanych strachem, czekających w napięciu, wszystkich nacji bożego świata.
Przede mną stoi para Irańczyków. On obejmuje ją czule i pociesza. Szepce do ucha, że się uda, że tym razem będzie dobrze. Przekazują sobie z ust do ust słowa otuchy. Za mną Kongijczyk, który ukrywa zdenerwowanie huśtając się w raperskim rytmie z nogi na nogę. Afganistan, Pakistan, Bangladesz, Zimbabwe, Ukraina… Wszystko czego można by chcieć.
Przez chwile przeszło mi przez głowę, że reportaż, „w 80 dni dookoła świata nie wyjeżdżając z Londynu”, dałoby się bez problemu nakręcić tu, na tej jednej ulicy. Zahaczając o wszystkie najbardziej egotyczne krańce świata.
Stoję więc tam bezradna. Wypatruje tych paszportów, którymi machają stojący przede mną i z nudów liczę narodowości. Cały proces trwa wieki. Jeden sznur barwnych nacji , musi odstać swoje by u kresu dostać od pani w czarnym wdzianku ptaszka tuż przy nazwisku i następnie móc przenieść się do kolejki tuż obok, by tym razem czekać, na przejście przez cały skomplikowany system kontroli osobistej, by ostatecznie zasiąść na wielkiej sali, z ilością siedzeń mogącą konkurować z tą kinową! I wpatrywać się hipnotycznie w ekran, na którym wyświetlą się co trzydzieści sekund numerki. Ponieważ nie ma żadnej logiki, ani algorytmu dla wyświetlanych po kolei cyfr, trzeb śledzić wzrokiem szaleńca pojawiające się co chwila liczbowe kombinacje i z mokrymi od potu rękoma, sprawdzać co chwila, czy ten 351 to mój!? Nie nie.. spokojnie, 357… O boże to już to już.. Nie, nie, to tylko 356. Może za raz, to już, już… I tak w nieskończoność trwająca około 2 godzin. Stan nieprzemijającego napięcia, który paraliżuje i uniemożliwia napicie się kawy, ani wizytę w ubikacji.
Tu znów w jednym rzędzie siedzę z ludźmi z wszystkich kontynentów. Nikt tu nie jest wesoły, nikt nie żartuje, nie przegląda zrelaksowany kolorowych gazet, nie czyta książek. Nawet ulubiona londyńska czynność- przyklejanie się do wyświetlacza smartfonów, jakby została tu zapomniana. Wszyscy wpatrujemy się w ekran, zahipnotyzowani cyframi. Czekający na swój sądny moment, objawiający się krótkim piii zwiastującym wyświetlenie cyfrowej kombinacji.
Jest wyświetla się! Mój 357 numer, biegnę do okienka numer 13, składam odcisk palców, daje swoje dokumenty, zostawiam paszport i wracam, do „kinowej sali”, by oddać się po raz kolejny hipnotyzującej czynności.
Po niecałej godzinie, zostaje wezwana po raz drugi. Okienko numer 23. Nieźle- myślę sobie, same ulubione cyfry. Numer domu, Data urodzin, nie może być źle. Robię to co zawsze – szukam znaków, że wszystko się ułoży.
Tu jeszcze chwalę pod okienkiem kotłuje się w kolejce, spotykam kobietę z Konga, która opowiada mi swoją historię. Ona dostała wizę, na rok, teraz czekam po kolejną. Patrzę na nią pogodnie i myślę, sobie, że nie może być źle. Podchodzę do okienka, zza szyby spogląda na mnie przemiły starszy pan. Zadaje kilka pytań. Interesuje go to co wszystkich moje studia, moja własność ( nieruchomość). Dlaczego przyjechałam do UK? Czy chce zostać w Wielkiej Brytanii? Gdzie pracuje? Ile zabraniam? Jaki jest mój zwód wyuczony? Standardowo, pyta o Rosje i znajomych z którymi chce polecieć do USA. Ciągle wpatruje się w ekran monitora, jakby zaklęta była tam cała prawda. Jakby to co mam do powiedzenia było tylko dodatkiem, który i tak niczego nie rozstrzygnie. Na koniec pada pytanie o rozwód. Kiwa głowa, raz jeszcze sprawdza papiery. Myślę, sobie, udało się.
Odchodzi na chwile od biurka, wraca, raz jeszcze kontrolnie spogląda w monitor i … Powietrze gęstnieje. Ja nie oddycham, wargi mam tak suche, ze jeden grymas, rozrywa mi skórę. Czuje smak krwi napływającej do ust, ręka nerwowo mi drga, zaciskam więc ja w pięść raz z ogryzionymi z czerwonego lakieru paznokciami… Patrzę na niego udając, że to bez znaczenia.
Patrzy na mnie dobrotliwie i wypowiada zdanie, które mnie ogłusza. Nie wiem, co się dzieje, słyszę tylko swoje rozpaczliwe „Why..!!??” które wyrywa mi się z piersi, wyrzucone półprzytomnym rozpaczliwym głosem, nad którym nie mam kontroli. Drukuje dla mnie oświadczenie numer 214 (b) i przepraszająco kiwa głową. Dziękuje uprzejmie, zegnam się i odchodzę. Nie słyszę już nic.
Postanawiam, że zachowam spokój, że przeżyje wszystko z godnością jak dotychczas. To jednak silniejsze od postanowień. Islandzki naturalny krajobraz podsycił moje marzenie o dzikich antypodach Ameryki. Towarzystwo najbliższych przypominało mi jak dobrze mieć ich na wyciągniecie ręki.
A tu jedno zdanie, przekreśla wszystkie wielomiesięczne plany. Niemalże widzę, jak nade mną niczym w disnejowskich kreskówkach, rozpływa się w powietrzu obłok z Wielkim Kanionem.. Wizje porannej kawy, spijanej w Sturbuksie z Martuchą, sweet foci trzaskanych z ręki, na tle Guggenheima. Wspólnego joggingu w Central Parku, czy potajemnego nocnego podjadania z Jarkiem. Przełykam gorzkie łzy, nie pozwalam sobie na roztrząsanie tematu. Szybko szukam w głowie moich planów awaryjnych.
Teraz już wiem, że zrobiłam wszystko by plan A miał możliwość realizacji. Wychodzę smętnie szurając nogami, jako ta „zgrzytająca zębami’. Mijam na schodach kilkoro roześmianych, zapewne tych „śpiewających psalmy.’
Na szczęście nie jest to podział wieczysty, a ja za rok, stanę tu znów, czekając na swoje „’amerykanskie zbawienie”. Niestety już w innym składzie…
This post has already been read 3214 times!
