Warszawa jest zachwycająca. Za każdym razem, z każdą kolejną wizytą, rozkochuje mnie w sobie co raz bardziej. To nie będzie post obiektywny. Zachowuje się jak zakochany szczeniak, jak bym była totalnie odurzona, z rzeszą, nie okłamujmy się, jestem! Totalnie, zauroczona, czarem tej uroczej rozkwitającej mieścinki, która przypomina mi odważną, nowoczesną, galopującą w stronę zmian, a przy tym wszystkim dziwnie swojską a zarazem awangardową, pełną sprzeczności, uroczą kobietę, którą można kochać i nienawidzić, nie można jednak pozostać na jej względy obojętnym.
Za każdym razem, gdy się tu zjawiam, jest lepiej, co raz lepiej. Miasto nie zatrzymuje się ani na chwilę, zmiany, udoskonalenia, postęp. Byłam na zachodzie, mieszkałam tam – i wyleczył mnie ów cudny zachód z kompleksów polskości. Powiem więcej, po kontakcie z bylejakością, brudem i stagnacją owego zachodniego Edenu, doceniam Polskę. Bardziej niż kiedykolwiek. I cieszy mnie jak nic innego na świecie, to nasze dążenie do doskonałości. Ta czystość, renowacja, pomysłowość i poczucie bezpieczeństwa. Może to pozorne, ale tak czuje, odwiedzając naszą stolice, jako turystka. Każdorazowo, dostrzegam coś nowego co warte jest tysiąc słów, które wyrzucam z siebie, w niemal dławiącym potoku, gdy odpalam skype i dzwonie by zdać relacje swoim przyjaciołom. Cudowne metro, odrestaurowany rynek, piękne parki Ach!! Mogę tak bez końca. Ostatnim razem to Helsinki zrobiły na mnie takie ważenie.
To jakiś nieuchwytny fluid, którego nie potrafię nazwać, to bardziej synonim osobowości, która w danym mieście wyczuwa niż jego rzeczywistego piękna, ale bez względu na to jak przyjdzie mi je nazwać – krzyczę raz jeszcze Warszawa ma to coś!
Widok na cudowny Mariensztat.
Spędziłam w stolicy 3 dni, każdy z nich był zupełnie inny. Podczas trzech dni spotkałam się z trzema parami, każda z nich funkcjonuje w nico innym świecie, z innymi priorytetami i marzeniami, łączyło ich wszystkich jednak kilka cech wspólnych – sympatia do tego cudnego miasta, osobowości i niezwykła sympatia, która biła od wszystkich po kolei. Pierwszego wieczora spotkałam się, z Ewa i Rafałem, zabrali mnie do uroczej włosko-polskiej knajpki w której zjadłam kanapkę swojego życia! ( To był obiad! Co gorsze chyba dla Dwojga!! Ale bajeczny, rozpływające się w ustach mięso z sosem, czerwona kapusta, warzywa…mmm..).
Ewe znam z czasów, gdy jeszcze mieszkała na Śląsku, tutaj na jednym z blogierskich spotkań zaczęła się nasza znajomość.
Spędziłam z nimi uroczy wieczór, krążąc po starówce, oglądając z góry Mariensztad i odwiedzając pokaz fontann.
Pokaz Fontann:
Nie ukrywam, ze byłam sceptyczna. A gdy Rafał powiedział, że cała ta inwestycja kosztowała blisko 20 milionów złotych, popatrzyłyśmy z Ewa kpiąco po sobie i z nietęgą miną, pełną sceptycyzmu spoglądałyśmy na te rzekome cuda, które zachwyciły samego Obame. Ku naszemu zdziwieniu, fontanny, wybroniły się. Formująca się z wody tafla – wykorzystywana za wielki ekran, zrobiła piorunujące wrażenie, a dobór muzyki, połączony ze światłem i filmikami puszczanymi bardzo sprawnie naprzemiennie z grą świateł, był zaskakujący. Tego się nie spodziewałam. Naprawdę nie przypuszczałam, że może mnie zauroczyć Warszawska fontanna. Oddaje honor.
Na wieczorny, letni pokaz warszawskich fontann ściągnęły całe tłumy, siedząc na trawiastej polance w otoczeniu setek ludzi, czułam się jak na jakims nocny pikniku, albo seansie kina letniego. Bardzo europejski, bardzo miejsko, ultra pro !
Część dalsza nastąpi…
This post has already been read 2418 times!
