Oj.. cóż to był za tydzień! Dziś dopiero mogłam odetchnąć z ulgą. Mieszkanie wygląda jak pobojowisko! Wszystko zawalone notatkami, pootwieranymi książkami, fiszkami, kserami, ilustracjami itd. Dobrze, że mój mąż dbał o naczynia, bo bym się nie dosprzątała!. Przez ostatnie dni byłam zupełnie zaabsorbowana dopieszczaniem mojego referatu, na dzisiejszy – XX Zjazd Historyków Polskich, największą imprezę Historyków w tym roku. To w moim światku spore wydarzenie. W tym roku po raz pierwszy zaszczyt zorganizowania zjazdu przypadł Uniwersytetowi Śląskiemu, z czego wszyscy byliśmy niezmiernie dumni. Wiąże się to jednak z sporym nakładem pracy. Nasz sztab ok. 70 ludzi, sprząta, parzy kawy, roznosi prezenty, fotografuje, rozkłada i składa namioty, koryguje i pilnuje wszystkiego.
Ja sama dziś byłam referentką i fotografem we własnej sekcji. Po raz pierwszy na zjeździe utworzono sekcję Gender Studies- Kobieta w Historii. Całość przebiegła bardzo sprawnie. To naprawdę niesamowita radość móc przez kilka godzin za sprawą referatów zgłębiać nowe rewiry historii kobiecej. A jeszcze większą radością jest móc dyskutować z ludźmi, którzy rozumieją twój zachwyt i fascynacje dla badań nad kobiecą historią. Niesamowicie cieszę się, że takie badania powstają i jest ich coraz więcej.
Mój referat – był z pogranicza historii ubioru – i historii kobiecej, czyli dokładnie wyrażał rewir moich naukowych zainteresowań. Przyznam się szczerze, że bardzo emocjonalnie podeszłam do tematu, bowiem, był to pierwszy materiał źródłowy, którym zajmowałam się w życiu i mam do tego tematu spory sentyment. Temat ten był przeze mnie opracowywany, w jednym z rozdziałów mojej licencjackiej pracy. Pierwszy raz wówczas (to było jakieś 1,5 roku temu) było mi dane zanurzyć się bez reszty w prawdziwym historycznym świecie. I to nie za sprawą powieści jak czyniłam dotychczas, lecz za sprawą źródeł! Tej przygody nigdy nie zapomnę. Nie przesadzę, gdy napisze, że zmieniło to moje życie i postrzeganie historii. Możliwość obcowania ze źródłem historycznym nagim i bezbronnym w obliczu historyka, oraz świadomość posiadania ogromnej możliwości własnej interpretacji tego źródła, niemalże mocy twórczej- owładną mną zupełnie. To taki rodzaj momentu zwrotnego w życiu człowieka, gdzie łapie się wszystkiego i wszystko go grzeje, ale dopiero „to!” jest tym jednym jedynym na całe życie. Możliwość prowadzenia własnych badań, poznawania historii na własną rękę oraz odkrywania historii jeszcze nieznanych i możliwość prezentowania ich innym – jest czymś co osobiście trzeba przeżyć by móc zrozumieć moją osobistą fiksacje. To naprawdę uzależniające, ja juz teraz przypięłam do mojej tablicy magnetycznej listę tematów, które chce w tym i następnym roku przebadać. To jak lawina, jeden kamień ciągnie za sobą kolejne… I tak czytając kobiecą prasę z XIX i początku XX wieku, artykuł po artykule, co raz bardziej staje się częścią XIX wiecznej Europy, zbliżającej się ku zmierzchu Belle Epoque i wielkim przemianom, które niesie z sobą Wielka Wojna. Staje się jej elementem, czuje więź z jej przedstawicielami, zatracam się ale – racjonalnie! Choć to brzmi jak oksymoron. Zatracam sie, zupełnie w treści i fakty, historię i opowieść, jednak nie pragnę tam zastać na zawsze. Cieszą mnie powroty, do mojej rzeczywistości, moje minimalistyczne mieszkanie, wysokie obcasy, spodnie, samochód i przede wszystkim możliwość wyboru, wolność! Tym zagadnienia, wynikającym po części z moich własnych refleksji, po części z historycznych obserwacji, chciałabym się oddać w kolejnych badaniach… Zagadnieniu wolności – kobiecej, jednak nie w świetle prawa, a mentalności, obyczajowości i stroju, w myśl hasło niewolnica w domu, królowa na salonie. Abstrakt wysłany, konferencja planowana na październik. Czasu mam więc wiele, na badania i weryfikacje własnych sądów i przypuszczeń.
W kwestii mojego dzisiejszego referatu, nie chciałabym wypowiadać sie pobieżnie na temat tak bogaty w fakty i doniosłe wydarzenia, dlatego gdy tylko uda mi sie co nieco go uprościć z naukowego języka, wrzucę go tu, jako pierwszy z cyklu, postów poświeconych historii kobiecego ubioru, których mam zamiar zgromadzić tu jak najwięcej.
Tymczasem uciekam, odgruzować, dom, wynajmę chyba spychacz, bo inaczej nie ma szans.. Ach czego się nie robi w imię nauki:)
na koniec zdjęcie 1/3 naszego Stowarzyszenia O Zabarwieniu Kobiecym IGNIS
This post has already been read 2187 times!
